Δημιουργική Γραφή
Η ολική καταστροφή
Μια φορά
κι έναν καιρό στο κέντρο της γης υπήρχε ένα δέντρο. Αυτό το δέντρο δεν είχε
κάποιο κοινό όνομα σαν μηλιά, καρυδιά, ροδιά και άλλα. Αυτό το δέντρο
ονομαζόταν «φύση». Χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή. Χωρίς αυτό δεν λειτουργεί
τίποτα. Πάντα υπήρχε. Από την προϊστορική εποχή… Μα, τι λέω; Πολύ πιο πριν από
την προϊστορική εποχή. Κάθε πλανήτης είχε ένα δέντρο σαν κι αυτό.
Όμως, το
δέντρο της γης ήταν το πιο περήφανο από όλα, διότι ο πλανήτης γη είχε ζωή.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Η παραλλαγή πιθήκου. Η φύση υποδέχτηκε τον
άνθρωπο με πάρα πολλές τιμές. Του έδωσε τους καρπούς της, την ομορφιά της ακόμη
και μυαλό. Έτσι, ο άνθρωπος εκμεταλλεύτηκε τα χαρίσματα που του έδωσε η φύση
και τα χρησιμοποιούσε για να εξελιχθεί. Περνούσαν τα χρόνια, οι δεκαετίες, οι
αιώνες… Ώσπου ο άνθρωπος πήρε πολύ θάρρος και νόμιζε ότι η φύση ήταν στραμμένη
γύρω από αυτόν. Μετά, άρχισε να την καταστρέφει. Τότε, αυτό το δέντρο ένιωθε
προδομένο και λυπημένο. Ο άνθρωπος δεν κατάλαβε το λάθος του και συνέχιζε να
κάνει αμαρτίες. Έφτασε στην κορφή της κακίας και της αμαρτίας και τρύπησε το
όζον. Τότε, το πανίσχυρο δέντρο άρχισε να εκδικείται τον άνθρωπο∙ με τυφώνες,
τσουνάμι και άλλα πολλά. Αλλά ο άνθρωπος ήταν τόσο άσπλαχνος που ούτε κι έτσι
κατάλαβε το λάθος του.
Φαίνεται
πως ο άνθρωπος αποδείχτηκε δυνατότερος από τη φύση. Έτσι, η φύση στεναχωρήθηκε
πάρα πολύ και άρχισε να γέρνει και να καταστρέφεται.
Νίκος Δεληγιάννης, μαθητής Ε’ Δημοτικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου