Ελεύθερος και Ελευθερωμένος στίχος σε κοινό θέμα

Ομορφιάς σπατάλη 

Ελεύθερος Στίχος

Ομορφιάς σπατάλη

κάθε φορά που ξέπλεκες παγίδες μέσα στο βουητό του αέρα, κάθε φορά που έψαχνες ανάσα

μέσα στην πλημμυρισμένη λάσπη

Εμείς; Ρωτάς;

Αγαπήσαμε. Αγαπήσαμε σμίγοντας το στόμα μας σ’ ένα κουτάκι μπύρας.

Τα παζάρια των νυχτερινών σου ηδονών και των μίζερων αργών ημερών

εμάς μάς προσπέρασαν

Αφού

με το μεγάλο ψαλίδι κόψαμε τις γαρδένιες και κουκουλωθήκαμε με το εύφορο κόκκινο της

έκστασής τους

Για να κοιτάξεις τον ήλιο

θέλει κουράγιο. Κι εσένα οι μασχάλες ξίνισαν μέσα στο κάμα του μεσημεριού, αλλά εμείς

αιματώσαμε τα νεύρα μας και τα κάναμε ανεμόπτερο υψηλών πτήσεων.

Κενά αέρος

Φοβήθηκες τα τραντάγματα

Είναι σαν την αλήθεια που κόβει και σαν τη μνήμη που κάνει άυπνα τα βράδια.

Σε τρόμαξε η λογική, σ’ έδεσε η συνήθεια

Και έτσι τον έχασες τον πλουν έξωθεν των φραγμάτων.

Ομοιοκατάληκτος Ελευθερωμένος Στίχος

Σπατάλησες την ομορφιά

Στου ανέμου την βουή και την πλημμύρα

Ζήσαμε την αγάπη τη βαθιά

Σε μια πνιχτή γουλιά από ένα κουτάκι μπύρα

Αγόρασες απόλαυση

Μες στα παζάρια της μιζέριας

Βρεθήκαμε στην εύφορη την έκσταση

Κλεισμένοι μες τα σέπαλα μιας κόκκινης γαρδένιας.

Ίδρωσες μες στ’ απομεσήμερο

Στου ήλιου το καυτό το βλέμμα

Πετάξαμε καβάλα στ’ ανεμόπτερο

Με τους νευρώνες μας να κολυμπούν στο αίμα

Δε βάσταξες του αέρα τα τραντάγματα

Της μνήμης την αλήθεια

Κερδίσαμε τα πιο ψηλά πετάγματα

σπάζοντας φράγματα του νου και τη συνήθεια